piątek, 20 grudnia 2013
niedziela, 15 grudnia 2013
środa, 11 grudnia 2013
niedziela, 1 grudnia 2013
czwartek, 28 listopada 2013
Kiedy przyjdziesz do mnie biala - Natasza Czarmińska. (18.05.1950 - 22.0...
Kiedy przyjdziesz do mnie biala - Natasza Czarmińska. (18.05.1950 - 22.0...
sobota, 23 listopada 2013
wtorek, 19 listopada 2013
sobota, 9 listopada 2013
"Znowu w życiu mi nie wyszło".wmv Budka Suflera
http://www.youtube.com/v/Hslac_tmcNE?version=3&autohide=1&showinfo=1&attribution_tag=DuPRFWBPbDCbuaYhqWA54g&autoplay=1&autohide=1&feature=share
piątek, 1 listopada 2013
Tym którzy bezpowrotnie odeszli.
http://www.youtube.com/v/X4fPcP6TBqk?version=3&autohide=1&showinfo=1&autohide=1&autoplay=1&feature=share&attribution_tag=DhuIImpnsRHowuSHKudp6Q
najbardziej boli mnie ta bezradność,
że,gdy stoję nad grobem bliskiej osoby
mojej żony,
nie ma mnie tam...
tam ,
gdzie zostawiłem bliskich,
tam,
gdzie teraz powinienem być ,
być,
by móc zapalić znicz na grobach...
na ich grobach,grobach mego sumienia...
by móc przy nich się pomodlić....
by otrzymać może rozgrzeszenie...
za bezradność...
Bohdan Łazuka - Mix piosenek (1965 - 1969) - Stare przeboje
http://www.youtube.com/v/4EXOMLrPXCg?version=3&autohide=1&autohide=1&feature=share&showinfo=1&autoplay=1&attribution_tag=wU67Lhi0SyRz0EFjwGEvmA
poniedziałek, 28 października 2013
sobota, 19 października 2013
środa, 16 października 2013
poniedziałek, 7 października 2013
niedziela, 6 października 2013
czwartek, 3 października 2013
sobota, 28 września 2013
sobota, 14 września 2013
piątek, 13 września 2013
niedziela, 8 września 2013
sobota, 7 września 2013
czwartek, 5 września 2013
poniedziałek, 2 września 2013
niedziela, 1 września 2013
sobota, 31 sierpnia 2013
sobota, 24 sierpnia 2013
piątek, 16 sierpnia 2013
wtorek, 13 sierpnia 2013
niedziela, 11 sierpnia 2013
ewa bem - podaruj mi trochę słońca
nazywanie kogoś brzydkim,głupim ,biedakiem,czy grubasem,
nie sprawi ,że będziemy ładniejsi,mądrzejsi,bogatsi i chudsi....
będziemy tylko cięższymi skaleczonym pychą sumieniem....
piątek, 2 sierpnia 2013
"- Proszę pani, a za czym ta kolejka?
- Po miłość?
- Z importu?
- Nie, krajowa. Z importu bywa rzadko.
- A to nie jakaś chińska podróbka?
- A skąd mam wiedzieć?! Widzi pani, że sama stoję i się denerwuję!
- Hej, kobitki, chińskie podróbki to są na bazarze, a w tym sklepie dają gwarancję. Kupowałam już, to wiem.
- To czego pani znowu stoi?
- Bo mi tamta miłość nie pasowała. Niby wybierałam-przebierałam, a jak rozpakowałam w domu, to się okazało, że nie to. Koleżance odsprzedałam za pół ceny.
- A do której sklep jest czynny?
- Cholera wie. Wiem tylko, że po 5 osób wpuszczają. Trzeci raz stoję. Dwa lata temu stałam i w zeszłym roku – nie dotarłam. Szału można dostać, każdy ma swoją miłość, a ja z pustymi rękami musiałam do domu wracać.
- A czemu same kobiety stoją? Mężczyznom miłość nie jest potrzebna?
- Każdemu jest potrzebna, ale oni wolą zdobywać. A jak kupują, to po taniości, przy drodze. Albo w specjalnym salonie, ale to miłość jednorazowa – kupił, skorzystał, wyrzucił i zapomniał. A dla kobiet liczy się termin przydatności. I jakość.
- A ta miłość jest jakoś zapakowana? Jak ją sprzedają? Na wagę? Na metry, na litry, na kilogramy? Ktoś wie?
- Ja wiem! To gotowy produkt. Musi pani powiedzieć sprzedawcy, jaką miłość pani chce. Potem idzie pani do przymierzalni. Jak się spodoba, to pani kupuje, a jak nie będzie pasować, to sprzedawca poszuka czegoś innego.
- Ja to chcę jakąkolwiek, nawet najskromniejszą… taką, której nikt nie chce, z odrzutu, wybrakowaną…
- Hej, ta pani, co chciała wybrakowaną! Proszę tu podejść bez kolejki! Wybrakowaną sprzedajemy bez kolejki, zapakować pani?
- A moja znajoma kupiła sobie w second-handzie. Widać, że noszona. Niby sympatyczna, ale… jakaś taka zniszczona nieco… Nie dla mnie. A znajoma korzysta. Kurz otrzepie, dezodorantem popsika i miłość jak nowa.
- A moja sąsiadka przywiozła zza granicy. Co żeśmy jej zazdrościły! Prezenty, bukiety, bankiety, namiętności… A potem się skończyło. Zaczęły się łzy, groźby… Pewnie bateryjka się wyczerpała. Teraz dzielą dzieci.
- To już lepsza krajowa. Mamy przecież Biuro Ochrony Konsumentów!
- Następne 5 osób prosimy do środka! Nasi konsultanci pomogą wybrać odpowiednią miłość, zapraszamy!
- Ale towaru!
- Jaką pani sobie życzy?
- Nie wiem… Wieczną!
- Nie mamy dostaw wiecznej miłości od dawna. To ekskluzywny model, ręczna robota. Musi pani szukać w antykwariatach. Albo w Galeriach Dzieł Sztuki.
- No to niech będzie namiętna, wielka, gorąca, szalona! Jest?
- Jest. Proszę przymierzyć.
- Nie, nie podoba mi się, jakaś taka jaskrawa. A ta pani co przymierza?
- Model „słodka idiotka”. Głupiutka, bezbronna, naiwna. Mężczyznom tatusiowatym bardzo się podoba.
- A tamten model?
- To jest „Biznes Partner”. Partnerstwo, równouprawnienie, wspólne interesy, przyjacielskie stosunki, oddzielne konta. Tu ma pani jedną kieszeń na wspólny biznes, która dzieli się na dwie kieszenie w razie potrzeby.
- Oddzielne konta mi się nie podobają. Ja bym chciała, żeby mnie utrzymywał…
- Modelu „Utrzymanka” niestety już nie mamy. Ogromny popyt, dostawy nie zdążymy rozpakować, a już znika. Ale proszę się nie martwić, mamy duży wybór. Mogę zaproponować ten: czysty, delikatny, wzniosły, nieziemski, nazywa się „Romantyka”. Wiersze, spacery, księżyc, gwiazdy w prezencie, gitara przy ognisku…
- Miło… Ale nie dla mnie. To już nie ten wiek, żeby przy ognisku… Coś bardziej konkretnego poproszę. A tamten model?
- „Władczyni”. Czarna skóra, maska, kajdanki, wysokie buty, ostrogi. Do kompletu dodajemy pejcz, obrożę i kaganiec. Pokazać?
- Nie! A tamten model, w kącie? Taki niepozorny? Szarawy?
- Może i niepozorny, ale na życie jak znalazł. Nazywa się „Równowaga”. Wzajemne zrozumienie, spokojna kolorystyka, żadnych huśtawek, dzieci, wnuki, wieczory przy kominku.
- Nudnawo…
- Fakt, żadnych nieprzewidywalnych wybryków… Ale ile elegancji! No i najdłuższy termin ważności. Prawie „wieczna”.
- Ale ja bym chciała ognia namiętności, trzepotania serca, niepewności, ryzyka!
- Proszę pani, nie można w jednym modelu połączyć wszystkie style! My tu mamy albo-albo. Proszę się dobrze zastanowić czego pani chce?
- Chcę takiej miłości, żeby była namiętność i czułość, stabilizacja i zrozumienie, odrobinę zazdrości, ale też zaufanie, przywiązanie i wolność, dobry grunt dla przyszłej rodziny, również finansowy. I żeby pasowało jak ulał.
- Przepraszam, ale tego modelu nie mamy.
- Jak to nie macie?!! To skąd ludzie maja taką miłość?
- To ręczna robota. Bywają prawdziwi mistrzowie – jeszcze nie wyginęli… Ale na sprzedaż nie robią. Tylko dla siebie. Może pani też się nauczy? A w sklepach z gotowymi wyrobami pani takiej nie znajdzie. I niech się pani nie da nabrać na podróbki. Obiecują cuda na kiju, a potem same reklamacje. Pani chce Idealnej Miłości, a to już jest dzieło sztuki, owoc wielu lat pracy. Może jednak skusi się pani na model „Równowaga”? To dobry produkt, jakość gwarantowana.
- Nie… nie wiem… muszę to przemyśleć…
- Jak pani sobie życzy. Do widzenia, dziękujemy i zapraszamy ponownie. Następny z kolejki proszę! Mamy tu miłość dla każdego, kto nie ma czasu na własnoręczne, osobiste komponowanie ekskluzywnego modelu… Do wyboru, do koloru!"
Na motywach opowiadania Iriny Siemonoj. Tłumaczenie I.Z.
© Po Pierwsze Ludzie
Autor obrazu: Pawel Skworcow
czwartek, 1 sierpnia 2013
czwartek, 25 lipca 2013
sobota, 20 lipca 2013
środa, 10 lipca 2013
poniedziałek, 1 lipca 2013
niedziela, 30 czerwca 2013
czwartek, 27 czerwca 2013
wtorek, 25 czerwca 2013
niedziela, 23 czerwca 2013
sobota, 22 czerwca 2013
piątek, 21 czerwca 2013
niedziela, 16 czerwca 2013
sobota, 15 czerwca 2013
niedziela, 9 czerwca 2013
piątek, 7 czerwca 2013
czwartek, 6 czerwca 2013
CZAS
lączył most wspólnych spraw i upodabań,przygód i przeżyć,
pierwszych miłosnych uniesień,wspólna nauka i czasami wariacje jakieś,
ale raczej w granicach rozsądku.
Dziś to jest skruszona,przestarzała kładka nad urwiskiem zapomnienia
,niezrozumienia i życia w innym czasie,
w innych kręgach,wspólnot,innych doznań i przeżyć.
Bo czas jest zabójcą,zabójcą naszych marzeń i przyjażni,
powoli i nieustępliwie zamazuje naszą przeszłość
i oddala nas od naszych wspólnych myśli i doznań,
rzuca pomiędzy nas kłody wyobcowania ,
niezrozumienia i obojętności.
.Mamy już inne życie,los nas oddzielił kilometrami dróg,
granicami państw,innymi celami w naszym życiu,
wspólnoty w których żyjemy okradają nas z przeszłości
i jak wampiry energii wyssysają nam
to co próbujemy w zakamarkach mózgu zachować.
Naszą młodość i przyjażń pokrywa powoli rdza obojętności
i brzegi pomiędzy kładką czasu oddalają się
od siebie tak że nasze kontury przyjażni zamazują się,
aż przestajemy się widzieć w naszej terażniejszości....
Nawet socjalne strony internetowe nie potrafią
nam pomóc w nawiązaniu ponownych kontaktów.
Zbyt wiele obcości się nagromadziło i w większości spraw
nie ma o czym rozmawiać...
wtorek, 4 czerwca 2013
poniedziałek, 3 czerwca 2013
sobota, 1 czerwca 2013
piątek, 31 maja 2013
Bogu wyśpiewam - Grupa Bogu
Mało jest Boga w tych naszych społecznościach internetowych,pomimo że Bóg pewnie nas ciągle odwiedza,ale nas nigdy nie ma w chwili jego odwiedzin...Lub jesteśmy schowani za maską obojętności i za ścianą wirtualnego świata.Nie widzimy Go,lub nie chcemy widzieć,ale przychodzi jakaś klęska to wtedy Go szukamy.lecz czy wtedy potrafimy Go znależć,czy umiemy z Nim rozmawiać???
niedziela, 26 maja 2013
prowokacja
Niektórzy nie potrafią się oprzeć prowokacji,
czuli i w swej prostocie do bólu uczciwi.
Widzą w każdym tylko,to chcą widzieć
zauroczeni poezją i pięknem tej poezji,
tworzonej przez polubionych artystów,
lub w większości prostackich prymitywistów
poezji.
Zachwyceni poezją swych idoli,
nie chcą widzieć ich drugiej strony,
ich drugiej duszy,czasem złej i plugawej
i tylko w swoich wierszach miłej sercu.
To o czym piszą na czatach poeci i inni autorzy
jest prowokacją tych że autorów i twórców,
bo tak naprawdę nikt nie jest święty
i każdy ,a szczególnie tak zwani poeci,
piszą piękne słowa poezji w większości
tylko pod wpływem impulsu.
Piszą pod wpływem jakiegoś zdarzenia,
wyrażają tylko to,czym chcieliby być,a nie tym kim są,
co chcieliby widzieć i nie co widzą...
Gdy tak zwani fani jakiegoś poety lub pseudopoety,
doznają spotkania pierwszego stopnia,
ulegają prowokacji i często,gęsto,
nie wytrzymują rzeczywistości na sam ze swoim
idolem.
Okazuje się,że ich piękny i nieskazitelty
twórca to osoba całkowicie inna wyobrażeniu.
Lecz często to jest prowokacja i ciao marzenia.
To jest często też szok dla tego co czatuje ze swoim
interlokurorem....szok i zawiedzenie...
Ale na tym polega wielkość, nawet tych poetów,
piszących wierszem częstochowskim
i prostymi rymami dyskopolowymi.
Bo to też jest jakaś tam twórczość i
jak każda,psuje trochę swych autorów,
zaczynają być oni cynicznie zakochani
w sobie i tym co piszą.
Na czacie uwielbiają prowokować
w swej miłości do siebie,
lekceważąc swoich rozmówców.
TO jest taka maniera i obrażanie się
za to nie ma sensu,ale jak jest ktoś tak naiwny,
to mówi się trudno...
sobota, 25 maja 2013
środa, 22 maja 2013
poniedziałek, 20 maja 2013
niedziela, 19 maja 2013
sobota, 18 maja 2013
piątek, 17 maja 2013
poniedziałek, 13 maja 2013
niedziela, 12 maja 2013
XIII Księga Pana Tadeusza | CAŁOŚĆ! // Chwasty Polskie (4)
Pan Tadeusz wszedł pierwszy, drżącymi rękami
Drzwi za sobą zamyka, och! Nareszcie sami.
Ach! Zosiu, ach Zosieńko, jak mi niewygodnie
Popatrz, jak mi odstaje, spójrz no na moje spodnie.
Zosia łzy rzewne roni i za pierś się chwyta,
Że to była dzieweczka z chłopcem nie obyta,
Nie wiedziała zaiste, czy ma się całować
Ze swym mężem, czy płakać, czy pod ziemię schować.
Stoi tedy i milczy, Tadeusz pomału
Jął się przygotowywać do ceremoniału.
Od chwili, gdy ich ślubna przywiozła kareta,
Tadeusz miał myśl jedną - myśl ta to mineta.
(Sztuka wówczas na Litwie nikomu nie znana,
Dziś już rozpowszechniona, ale źle widziana
Przez strzegące cór swoich sędziwe matrony
I księży, którzy nieraz gromią ją z ambony).
Tadeusz, że we Francji długie lata bawił,
Wielce się w używaniu sztuki onej wprawił,
Niezmiernie lizać lubiał, wyrażał mniemanie,
Że mineta o wiele przewyższa jebanie,
Bo kutas zmysł dotyku zaledwie posiada,
Język natomiast smakiem prócz dotyku włada,
Poza tym wszystkim zmysły, z wyłączeniem słuchu,
Spełniają pewną rolę, kiedy język w ruchu.
Na przykład powonienie cipy... Wzrok się raczy
Tym, czego ślepy kutas nie zobaczy.
Tak myśląc, jął Tadeusz pieścić swoją żonę.
Najpierw z galanteryją ucałował dłonie,
Potem na łóżku sadza i macając ręką,
Dwa cycuszki jak pączki wyczuł pod sukienką,
Wziął też do ręki cycuś, a zaraz i drugi,
Oba były jednakie, żaden nazbyt długi.
I począł je całować - długo pożądliwie,
Wreszcie usta oderwał i, w nagłym porywie,
Suknię swej lubej Zosi zarzucił na głowę,
ściągnął na dół majteczki, śliczne, koronkowe,
Dar ciotki Telimeny, ku nóżkom się schylił,
Najpierw na nie popatrzał, potem je rozchylił,
Całując pożądliwie od wewnętrznej strony,
Aż Zosia zapomniała zupełnie obrony
I dziewicze opory zaraz odrzuciła,
Bo Zosia chociaż młoda, ale dziewką była.
I chowając w poduszki, zawstydzone lice,
Pokazała mężowi całą tajemnicę,
Co ukryta głęboko wśród złocistych włosów
Różowiała niewinnie, jak kwiatek wśród kłosów.
Tadeusz po mistrzowsku rozpoczął minetę,
Najpierw lizał po wierzchu, rozpalał kobietę.
Jęła więc Zosia wzdychać, jęczeć, wreszcie krzyczeć.
Tadeusz rad jej więcej rozkoszy użyczyć,
Wsadził głębiej, językiem jak młynkiem obracał,
Rękami Zosię z góry aż do dołu macał,
Przy tym ruchliwy język coraz głębiej wtykał,
Krztusił się, dławił, ślinę i włosy połykał,
Obracając językiem coraz żwawiej, głodniej,
Wreszcie zajęczał lekko i spuścił się w... spodnie.
Chwilę poleżał cicho i odpoczął trochę,
tuląc nos oraz usta w zawisłą piździochę.
Wreszcie podniósł się z łoża, odszedł od Zosieńki
I z lekka, ocierając wąsy grzbietem ręki,
Jął się żywo rozbierać. Zdjął pas z kutasami,
ściągnął kontusz i żupan, buty z cholewami,
Koszulę zdjął przez głowę, hajdawery złożył,
A gacie przemoczone na krześle położył.
Wreszcie usiadł na łożu, odsapnął troszeczkę,
Po jajach się pogłaskał, spojrzał na żoneczkę:
Suknia na twarz rzucona zasłoniła lice,
Odsłaniając cycuszki, pępuszek i picę.
Widok ten znów krew wzburzył w panu Tadeuszu,
Choć się dopiero spuścił, nabrał animuszu.
Jął rozbierać żoneczkę, sposobić posłanie,
By tymczasem poczekać, aż mu kutas stanie.
Zosia zaś odrzuciwszy już wstydliwość wszelką
Na chuja spoglądała z ciekawością wielką,
Bo dotychczas o chuju niewiele wiedziała -
Raz od dziewek służebnych coś tam usłyszała,
Drugi raz, leżąc w gaju rankiem, w cieniu drzewa,
Zobaczyła przypadkiem, jak się chłop odlewa,
W grubej garści trzymając jakiś przedmiot wielki,
Strząsnął na świeżą zieleń złociste kropelki.
Choć ciocia Telimena już jej tłumaczyła,
Lecz Zosia nie słuchała, strasznie się wstydziła.
A teraz, żoną będąc, dziewczątko uznało,
Że święty obowiązek zbadać sprawę całą,
Więc pyta się: co to jest? i do czego służy?
Przed chwilą taki mały, teraz taki duży,
O! a jak się rozciągnął i jak się rozwija,
Długi taki i gładki, niczym gęsia szyja.
A cóż go też od spodu tak ładnie przystraja?
Rzekł Tadeusz z powagą: Zosiu, to są jaja.
To zaś, co cię w tak wielkie wprawiło zdumienie,
Obyczajnie nazywać trzeba - przyrodzenie.
Kutasem także zwane, chociaż częściej bywa,
Że chłopstwo i pospólstwo chujem go nazywa.
Ręka, głowa czy noga jedną nazwę mają
Ten zaś niewielki wiecheć ludzie określają
Tak dziwacznymi nazwy. Sędzia nieraz zrzędzi,
Że jak się robi ciepło, to go kuśka swędzi.
Podkomorzy zaś wałem kutasa nazywa,
A Wojski zaganiaczem go nieraz przezywa,
Maciek mówi wisielec, bo już stać nie zdoła,
A Gerwazy na chłopskie dzieci nieraz woła:
Nie baw się Wojtuś ptaszkiem. Jankiel cymbalista
Zwie go smokiem lub bucem, i rzecz oczywista
Jeszcze dziwniejsze nazwy ludzie wymyślają,
Ułani go na przykład pytą nazywają.
Za to uczeni w piśmie, penis - określają.
Tak wyjaśniał Tadeusz te sprawy powoli,
Chcąc tymczasem pokazać, jak kutas pierdoli.
I chcąc naukę poprzeć stosownym przykładem
Zaczął wpychać... daremnie, chociaż ruszał zadem.
Zasapał się, zapocił, chuj się nie zagłębiał,
Zdumiał się tedy młodzian i zwyczajnie zdębiał.
Prując dotychczas kurwy w francuskiej stolicy,
Nie miał nigdy trudności z włożeniem do piczy,
Ta widocznie nie znała kutasa żadnego,
Więc gdzieżby mógł się zmieścić taki chuj jak jego.
Bo nie było podówczas pośród wszystkich ludzi,
Ani w Polszcze, ni w Litwie, ni na świętej Żmudzi,
Ani wśród drobne szlachty, ni wielkich dziedziców,
Ani wśród Horeszków, ani wśród Sopliców,
Ani wśród Radziwiłłów książąt przepotężnych,
Ani wśród Dobrzyńskich, znakomitych mężnych,
Ni wśród Bartków i Maćków braci doborowej,
Ni wśród całej rozlicznej szlachty zaściankowej,
Nikogo, kto by chuja takiego posiadał.
Dumny zeń był Tadeusz i dzielnie nim władał.
A do dumy takowej miał słuszne powody,
Bo na chuju mógł podnieść pełne wiadro wody.
Chuj Tadeusza mierzył jedenaście cali,
Gruby jak ręka w kiści, twardy jak ze stali,
Zahartowany w trudzie, co rzadko się kładzie
Zdobny w dwa wielkie jaja, jak dwa jabłka w sadzie.
Jeden tylko Gerwazy za czasów młodości.
Słynął również z kutasa podobnej wielkości.
I dziś jeszcze żartując, szlachta się pytała,
Co ma większe Gerwazy, Scyzoryk czy wała.
Otóż tego to chuja chciał Tadeusz Zosi
Na siłę wepchnąć, ona śmiechem się zanosi
Zosieńka, tak się bawi, śmieje do rozpuku
I jak dziecinka woła: a kuku, a kuku.
Nagle, schwyciwszy zręcznie kutasa do ręki,
Zanuciła przekornie słowa tej piosenki:
Do dziury myszko, do dziury,
Bo cię tam złapie kot bury,
A jak cię złapie w pazurki
To cię obedrze ze skórki.
Myszko? - zakrzyknie młodzian A cóż to za myśl dzika
Przezywać tu od myszek tego rozbójnika.
Jak ci myszkę pokażę, zaraz pożałujesz,
Do dziury ją zapędzasz? zaraz ją poczujesz.
To mówiąc powstał z łóżka i wyszedł z pokoju
Do przedsionka, gdzie stała beczka pełna łoju,
Pełną ręką zaczerpnął, przetłuścił kutasa,
Że się błyszczał jak wielka, czerwona kiełbasa.
Co na Wielkanoc wisi na sznurze w komorze.
Do pokoju powrócił, zaraz legł na łoże,
Pomacał dziurkę ręką, palcami poszerzył,
Przytknął równo kutasa, popchnął i uderzył,
Rozwarły się podwoje, coś tam z cicha trzasło
I wjechał kutas w pizdę, jak nóż wjeżdża w masło.
Zabolało Zosieńkę, aż się popłakała,
Rączęta załamując gwałtownie krzyczała:
Wyjm pan, wyjm to natychmiast, to okropnie boli!
Tadeusz jej nie słucha, lecz jebie powoli,
Ręce pod pupkę włożył i mocno je złączył,
Dymał, rąbał, chędożył, aż nareszcie skończył.
Pięć razy tę zabawę radosną powtórzył,
Pięć razy też się spuścił, aż się w końcu znużył.
Żonę na bok odrzucił niby sprzęt zużyty,
Lecz kutas jeszcze sterczał, wielki, chociaż syty.
Wnet też świtać poczęło, Tadeusz zmęczony,
Jak na męża przystało, legł dupą do żony.
Kołdrę na grzbiet naciągnął, po jajach się podrapał,
Twarz do ściany obrócił i głośno zachrapał.
Ale Zosieńka nie śpi, leżąc na posłaniu,
Oczęta ma otwarte, ni myśli o spaniu.
Przedtem, dziewicą będąc, tak strasznie się bała,
Lecz teraz gdy poznała, to by jeszcze chciała,
Chce obudzić małżonka, lecz Tadeusz chrapie,
Tuli się więc do niego, za kutasa łapie,
Do góry go uniosła, palcami ujęła,
Wreszcie główkę schyliła i do buzi wzięła.
Jak dziecię przez cumelek ssie z butelki mleko,
Tak Zosia Tadeusza drażni tą minetą.
I chociaż nie wprawiona, wcale się nie dławi...
Zbudził się tedy młodzian i z uśmiechem prawi:
Mówił kapitan Rykow, ja powtarzam pięknie,
Baby chujem nie straszcie, bo się go nie zlęknie.
Póki chuj opadnięty, to się baba boi,
Ale weź go na język, a od razu stoi.
I mówią, że Suworow rzekł raz: Mili moi,
U największych rycerzy chuj się baby boi.
Lecz chciałem ci przypomnieć, bez twojej urazy,
Żem się tej nocy spuścił równo sześć razy.
Trzeba chuja oszczędzać, pozwól mu odsapnąć,
Mogę ci, jeśli pragniesz, znów minetę chlapnąć,
Lecz lepiej daj mu spocząć, później znów kochanie
Weź go znowu do buzi, a na pewno stanie.
I wówczas ci pokażę figle rozmaite,
Które to figle kształcą i piczę i pytę:
Przed lustrem, na siedząco, albo na stojaka,
Lub też konno na chuju, na boku, na raka,
A można między cycki, lub też na podnietę,
Nie zaszkodzi wykonać podwójną minetę,
Jeśli wiesz, co to znaczy... Lecz Zosiu kochana
Zanim się zabawimy, zaczekaj do rana.
A gdy tak do niej mówił oczęta przymknęła
I tuląc się do męża cichutko zasnęła.
I śniła o niezmiernych rozkoszach zamęścia,
Których zazna przez lata małżeńskiego szczęścia.
Drzwi za sobą zamyka, och! Nareszcie sami.
Ach! Zosiu, ach Zosieńko, jak mi niewygodnie
Popatrz, jak mi odstaje, spójrz no na moje spodnie.
Zosia łzy rzewne roni i za pierś się chwyta,
Że to była dzieweczka z chłopcem nie obyta,
Nie wiedziała zaiste, czy ma się całować
Ze swym mężem, czy płakać, czy pod ziemię schować.
Stoi tedy i milczy, Tadeusz pomału
Jął się przygotowywać do ceremoniału.
Od chwili, gdy ich ślubna przywiozła kareta,
Tadeusz miał myśl jedną - myśl ta to mineta.
(Sztuka wówczas na Litwie nikomu nie znana,
Dziś już rozpowszechniona, ale źle widziana
Przez strzegące cór swoich sędziwe matrony
I księży, którzy nieraz gromią ją z ambony).
Tadeusz, że we Francji długie lata bawił,
Wielce się w używaniu sztuki onej wprawił,
Niezmiernie lizać lubiał, wyrażał mniemanie,
Że mineta o wiele przewyższa jebanie,
Bo kutas zmysł dotyku zaledwie posiada,
Język natomiast smakiem prócz dotyku włada,
Poza tym wszystkim zmysły, z wyłączeniem słuchu,
Spełniają pewną rolę, kiedy język w ruchu.
Na przykład powonienie cipy... Wzrok się raczy
Tym, czego ślepy kutas nie zobaczy.
Tak myśląc, jął Tadeusz pieścić swoją żonę.
Najpierw z galanteryją ucałował dłonie,
Potem na łóżku sadza i macając ręką,
Dwa cycuszki jak pączki wyczuł pod sukienką,
Wziął też do ręki cycuś, a zaraz i drugi,
Oba były jednakie, żaden nazbyt długi.
I począł je całować - długo pożądliwie,
Wreszcie usta oderwał i, w nagłym porywie,
Suknię swej lubej Zosi zarzucił na głowę,
ściągnął na dół majteczki, śliczne, koronkowe,
Dar ciotki Telimeny, ku nóżkom się schylił,
Najpierw na nie popatrzał, potem je rozchylił,
Całując pożądliwie od wewnętrznej strony,
Aż Zosia zapomniała zupełnie obrony
I dziewicze opory zaraz odrzuciła,
Bo Zosia chociaż młoda, ale dziewką była.
I chowając w poduszki, zawstydzone lice,
Pokazała mężowi całą tajemnicę,
Co ukryta głęboko wśród złocistych włosów
Różowiała niewinnie, jak kwiatek wśród kłosów.
Tadeusz po mistrzowsku rozpoczął minetę,
Najpierw lizał po wierzchu, rozpalał kobietę.
Jęła więc Zosia wzdychać, jęczeć, wreszcie krzyczeć.
Tadeusz rad jej więcej rozkoszy użyczyć,
Wsadził głębiej, językiem jak młynkiem obracał,
Rękami Zosię z góry aż do dołu macał,
Przy tym ruchliwy język coraz głębiej wtykał,
Krztusił się, dławił, ślinę i włosy połykał,
Obracając językiem coraz żwawiej, głodniej,
Wreszcie zajęczał lekko i spuścił się w... spodnie.
Chwilę poleżał cicho i odpoczął trochę,
tuląc nos oraz usta w zawisłą piździochę.
Wreszcie podniósł się z łoża, odszedł od Zosieńki
I z lekka, ocierając wąsy grzbietem ręki,
Jął się żywo rozbierać. Zdjął pas z kutasami,
ściągnął kontusz i żupan, buty z cholewami,
Koszulę zdjął przez głowę, hajdawery złożył,
A gacie przemoczone na krześle położył.
Wreszcie usiadł na łożu, odsapnął troszeczkę,
Po jajach się pogłaskał, spojrzał na żoneczkę:
Suknia na twarz rzucona zasłoniła lice,
Odsłaniając cycuszki, pępuszek i picę.
Widok ten znów krew wzburzył w panu Tadeuszu,
Choć się dopiero spuścił, nabrał animuszu.
Jął rozbierać żoneczkę, sposobić posłanie,
By tymczasem poczekać, aż mu kutas stanie.
Zosia zaś odrzuciwszy już wstydliwość wszelką
Na chuja spoglądała z ciekawością wielką,
Bo dotychczas o chuju niewiele wiedziała -
Raz od dziewek służebnych coś tam usłyszała,
Drugi raz, leżąc w gaju rankiem, w cieniu drzewa,
Zobaczyła przypadkiem, jak się chłop odlewa,
W grubej garści trzymając jakiś przedmiot wielki,
Strząsnął na świeżą zieleń złociste kropelki.
Choć ciocia Telimena już jej tłumaczyła,
Lecz Zosia nie słuchała, strasznie się wstydziła.
A teraz, żoną będąc, dziewczątko uznało,
Że święty obowiązek zbadać sprawę całą,
Więc pyta się: co to jest? i do czego służy?
Przed chwilą taki mały, teraz taki duży,
O! a jak się rozciągnął i jak się rozwija,
Długi taki i gładki, niczym gęsia szyja.
A cóż go też od spodu tak ładnie przystraja?
Rzekł Tadeusz z powagą: Zosiu, to są jaja.
To zaś, co cię w tak wielkie wprawiło zdumienie,
Obyczajnie nazywać trzeba - przyrodzenie.
Kutasem także zwane, chociaż częściej bywa,
Że chłopstwo i pospólstwo chujem go nazywa.
Ręka, głowa czy noga jedną nazwę mają
Ten zaś niewielki wiecheć ludzie określają
Tak dziwacznymi nazwy. Sędzia nieraz zrzędzi,
Że jak się robi ciepło, to go kuśka swędzi.
Podkomorzy zaś wałem kutasa nazywa,
A Wojski zaganiaczem go nieraz przezywa,
Maciek mówi wisielec, bo już stać nie zdoła,
A Gerwazy na chłopskie dzieci nieraz woła:
Nie baw się Wojtuś ptaszkiem. Jankiel cymbalista
Zwie go smokiem lub bucem, i rzecz oczywista
Jeszcze dziwniejsze nazwy ludzie wymyślają,
Ułani go na przykład pytą nazywają.
Za to uczeni w piśmie, penis - określają.
Tak wyjaśniał Tadeusz te sprawy powoli,
Chcąc tymczasem pokazać, jak kutas pierdoli.
I chcąc naukę poprzeć stosownym przykładem
Zaczął wpychać... daremnie, chociaż ruszał zadem.
Zasapał się, zapocił, chuj się nie zagłębiał,
Zdumiał się tedy młodzian i zwyczajnie zdębiał.
Prując dotychczas kurwy w francuskiej stolicy,
Nie miał nigdy trudności z włożeniem do piczy,
Ta widocznie nie znała kutasa żadnego,
Więc gdzieżby mógł się zmieścić taki chuj jak jego.
Bo nie było podówczas pośród wszystkich ludzi,
Ani w Polszcze, ni w Litwie, ni na świętej Żmudzi,
Ani wśród drobne szlachty, ni wielkich dziedziców,
Ani wśród Horeszków, ani wśród Sopliców,
Ani wśród Radziwiłłów książąt przepotężnych,
Ani wśród Dobrzyńskich, znakomitych mężnych,
Ni wśród Bartków i Maćków braci doborowej,
Ni wśród całej rozlicznej szlachty zaściankowej,
Nikogo, kto by chuja takiego posiadał.
Dumny zeń był Tadeusz i dzielnie nim władał.
A do dumy takowej miał słuszne powody,
Bo na chuju mógł podnieść pełne wiadro wody.
Chuj Tadeusza mierzył jedenaście cali,
Gruby jak ręka w kiści, twardy jak ze stali,
Zahartowany w trudzie, co rzadko się kładzie
Zdobny w dwa wielkie jaja, jak dwa jabłka w sadzie.
Jeden tylko Gerwazy za czasów młodości.
Słynął również z kutasa podobnej wielkości.
I dziś jeszcze żartując, szlachta się pytała,
Co ma większe Gerwazy, Scyzoryk czy wała.
Otóż tego to chuja chciał Tadeusz Zosi
Na siłę wepchnąć, ona śmiechem się zanosi
Zosieńka, tak się bawi, śmieje do rozpuku
I jak dziecinka woła: a kuku, a kuku.
Nagle, schwyciwszy zręcznie kutasa do ręki,
Zanuciła przekornie słowa tej piosenki:
Do dziury myszko, do dziury,
Bo cię tam złapie kot bury,
A jak cię złapie w pazurki
To cię obedrze ze skórki.
Myszko? - zakrzyknie młodzian A cóż to za myśl dzika
Przezywać tu od myszek tego rozbójnika.
Jak ci myszkę pokażę, zaraz pożałujesz,
Do dziury ją zapędzasz? zaraz ją poczujesz.
To mówiąc powstał z łóżka i wyszedł z pokoju
Do przedsionka, gdzie stała beczka pełna łoju,
Pełną ręką zaczerpnął, przetłuścił kutasa,
Że się błyszczał jak wielka, czerwona kiełbasa.
Co na Wielkanoc wisi na sznurze w komorze.
Do pokoju powrócił, zaraz legł na łoże,
Pomacał dziurkę ręką, palcami poszerzył,
Przytknął równo kutasa, popchnął i uderzył,
Rozwarły się podwoje, coś tam z cicha trzasło
I wjechał kutas w pizdę, jak nóż wjeżdża w masło.
Zabolało Zosieńkę, aż się popłakała,
Rączęta załamując gwałtownie krzyczała:
Wyjm pan, wyjm to natychmiast, to okropnie boli!
Tadeusz jej nie słucha, lecz jebie powoli,
Ręce pod pupkę włożył i mocno je złączył,
Dymał, rąbał, chędożył, aż nareszcie skończył.
Pięć razy tę zabawę radosną powtórzył,
Pięć razy też się spuścił, aż się w końcu znużył.
Żonę na bok odrzucił niby sprzęt zużyty,
Lecz kutas jeszcze sterczał, wielki, chociaż syty.
Wnet też świtać poczęło, Tadeusz zmęczony,
Jak na męża przystało, legł dupą do żony.
Kołdrę na grzbiet naciągnął, po jajach się podrapał,
Twarz do ściany obrócił i głośno zachrapał.
Ale Zosieńka nie śpi, leżąc na posłaniu,
Oczęta ma otwarte, ni myśli o spaniu.
Przedtem, dziewicą będąc, tak strasznie się bała,
Lecz teraz gdy poznała, to by jeszcze chciała,
Chce obudzić małżonka, lecz Tadeusz chrapie,
Tuli się więc do niego, za kutasa łapie,
Do góry go uniosła, palcami ujęła,
Wreszcie główkę schyliła i do buzi wzięła.
Jak dziecię przez cumelek ssie z butelki mleko,
Tak Zosia Tadeusza drażni tą minetą.
I chociaż nie wprawiona, wcale się nie dławi...
Zbudził się tedy młodzian i z uśmiechem prawi:
Mówił kapitan Rykow, ja powtarzam pięknie,
Baby chujem nie straszcie, bo się go nie zlęknie.
Póki chuj opadnięty, to się baba boi,
Ale weź go na język, a od razu stoi.
I mówią, że Suworow rzekł raz: Mili moi,
U największych rycerzy chuj się baby boi.
Lecz chciałem ci przypomnieć, bez twojej urazy,
Żem się tej nocy spuścił równo sześć razy.
Trzeba chuja oszczędzać, pozwól mu odsapnąć,
Mogę ci, jeśli pragniesz, znów minetę chlapnąć,
Lecz lepiej daj mu spocząć, później znów kochanie
Weź go znowu do buzi, a na pewno stanie.
I wówczas ci pokażę figle rozmaite,
Które to figle kształcą i piczę i pytę:
Przed lustrem, na siedząco, albo na stojaka,
Lub też konno na chuju, na boku, na raka,
A można między cycki, lub też na podnietę,
Nie zaszkodzi wykonać podwójną minetę,
Jeśli wiesz, co to znaczy... Lecz Zosiu kochana
Zanim się zabawimy, zaczekaj do rana.
A gdy tak do niej mówił oczęta przymknęła
I tuląc się do męża cichutko zasnęła.
I śniła o niezmiernych rozkoszach zamęścia,
Których zazna przez lata małżeńskiego szczęścia.
sobota, 11 maja 2013
Król Olch
Noc padła na las, las w mroku spał,
Ktoś nocą lasem na koniu gnał.
Tętniło echo wśród olch i brzóz,
Gdy ojciec syna do domu wiózł.
- Cóż tobie, synku, że w las patrzysz tak?
Tam ojcze, on, król olch, daje znak,
Ma płaszcz, koronę i biały tren.
- To mgła, mój synku, albo sen.
"Pójdź chłopcze w las, w ten głuchy las!
Wesoło będzie płynąć czas.
Przedziwne czary roztoczę w krąg,
Złotolitą chustkę dam ci do rąk".
- Czy słyszysz, mój ojcze, ten głos w gęstwinie drzew?
To król mnie wabi, to jego śpiew.
- To wiatr, mój synku, to wiatru głos,
Szeleści olcha i szumi wrzos.
"Gdy wejdziesz, chłopcze w ten głuchy las,
Ujrzysz me córki przy blasku gwiazd.
Moje córki nucąc pląsają na mchu,
A każda z mych córek piękniejsza od snu".
- Czy widzisz, mój ojcze, tam tańczą wśród drzew
Srebrne królewny, czy słyszysz ich śpiew?
- O, synku mój, to księżyc tak lśni,
To księżyc tańczy wśród czarnych pni.
"Pójdź do mnie, mój chłopcze, w głęboki las!
Ach, strzeż się, bo wołam już ostatni raz!"
- Czy widzisz, mój ojcze, król zbliża się tu,
Już w oczach mi ciemno i brak mi tchu. -
Więc ojciec syna w ramionach swych skrył
I konia ostrogą popędził co sił.
Nie wiedział, że syn skonał mu już
W tym głuchym lesie wśród olch i brzóz.
<I>Przekład swobodny Wisławy Szymborskiej
drugi przekład...autor nieznany
Król olch
Zapada już noc i wicher dmie.
Kto o tej porze na koniu mknie?
Z dzieckiem w ramionach, w mroku bez dna;
To ojciec z synkiem do domu gna.
- Dlaczego, synku, odwracasz wzrok?
- Nie widzisz, tato? Popatrz tam, w bok.
Król olch mnie wabi, korona mu lśni.
- To tylko mgła. Coś ci się śni.
- Mój miły chłopcze, chodź-że tu!
Będziemy się bawić, aż zbraknie tchu.
Wspaniałe miejsca nad brzegiem znam
I pozłacany mój szal ci dam?
- Ach, tato, tato! Słyszysz ten śpiew?
To znów król olch, to znów jego zew.
- Spokojnie, synku, to wiatru świst.
To szelest liści lub ptaków gwizd.
- Nie zwlekaj, chłopcze! Mam córek moc!
I z nimi się będziesz bawił co noc.
Śpiewając, tańcząc, powiodą cię hen
I tam ukołyszą, aż zmorzy cię sen...
- Patrz, tato, tato! Nie widzisz? Tam!
To córki króla. Znak dają nam.
- Nie, synku, nie! To żaden znak.
To próchno się sypie i świeci tak.
- Kochany mój! Urzekłeś mnie.
Więc chodź po dobroci! Bo porwę cię...
- Ach, tato, tato! Porywa mnie król!
Ciemnieje mi w oczach, przeszywa ból.
Rumak przyspiesza, co sił, co tchu;
Biegnie na przełaj, po trawie, mchu.
I oto światło: dom tuż-tuż.
Niestety! Dziecko nie żyje już.
wtorek, 7 maja 2013
poniedziałek, 6 maja 2013
niedziela, 5 maja 2013
Cliver - Dlaczego właśnie Ty
Nie wiem czy w życiu kiedyś znajdę sens
los mój jest jak rzucony kamień w cień.
Powiedz czy miłość musi ranić mnie,
czy życie takie dziwne jest...
Dlaczego właśnie ty, dlaczego właśnie ty,
dlaczego Cię wybrałem... Powiedz mi...
Dlaczego właśnie ty, dlaczego właśnie ty
dlaczego cię wybrałem...
Pusto w mym życiu, szukam cię w ukryciu
lecz wierze w to że będziesz tu.
Pusto w mym sercu, gdzie szukać mam sensu
Podpowiedz mi...
...Dlaczego właśnie ty, dlaczego właśnie ty,
dlaczego cię wybrałem... Powiedz mi...
Dlaczego właśnie ty, dlaczego właśnie ty
dlaczego cię wybrałem...
Pusto w mym życiu, szukam cię w ukryciu
lecz wierze w to że będziesz tu.
Pusto w mym sercu, gdzie szukać mam sensu
Podpowiedz mi...
Nie wiem czy w życiu kiedyś znajdę sens
los mój jest jak rzucony kamień w cień.
Powiedz czy miłość musi ranić mnie,
czy życie takie dziwne jest...
Dlaczego właśnie ty, dlaczego właśnie ty,
dlaczego cię wybrałem... Powiedz mi...
Dlaczego właśnie ty, dlaczego właśnie ty
dlaczego cię wybrałem...
piątek, 19 kwietnia 2013
Tornero - I Santo California -
ICH WERDE ZURÜCKKEHREN
Ich sehe wieder den Zug
sich entfernen und Dich,
wie Du jene Träne trocknest.
Ich werde zurückkehren.
Wie ist es möglich
ein Jahr ohne Dich?
Jetzt schreibst Du: Warte auf mich,
die Zeit wird vergehen
ein Jahr ist kein Jahrhundert.
Ich werde zurückkehren.
Wie schwer ist es,
ohne Dich zu bleiben.
(Du bist, Du bist mein Leben
wieviel Sehnsucht ohne Dich.
Ich werde zurückkehren, ich werde zurückkehren.)
Seit Du losgefahren bist,
hat für mich die Einsamkeit begonnen.
Um mich herum
ist die Erinnerung der schönen Tage
unserer Liebe.
Die Rose, die Du mir hinterlassen hast,
ist mittlerweile vertrocknet
und ich bewahre sie in einem Buch auf,
was ich nie aufhöre zu lesen.
Gemeinsam wiederbeginnen...
ich hab dich sehr lieb.
Die Zeit fliegt. Warte auf mich,
ich werde zurückkehren
Denke immer an mich, weißt Du
und die Zeit wird vergehen.
(Du bist, Du bist mein Leben.)
Liebe, meine Liebe.
(Wieviel Sehnsucht)
Ein Jahr ist kein Jahrhundert.
(ohne Dich.)
Ich werde zurückkehren.
(Ich werde zurückkehren.)
Denke immer an mich,
(Ich werde zurückkehren.)
ich werde zurückkehren...............................................................................................................................................W królestwie naszych czterech ścian,
rozegrał się jak film,
nasz romans który w oczach mam, tornero,
czas życiu spłacić dług ,
tęsknocie wyjść przed próg,
Zbyt dobrze było razem nam,
by mogło dłużej trwać,
pozostał wspomnień świat tornero,
nic nie zagłuszy już ,
w mym sercu twoich słodkich słów,
Ref. Wróć jak wracają sny,
obiecałaś mi, mówiąc to
tornero, tornero.
Dlaczego nam nie wyszło,
kiedy jesteśmy stworzeni dla siebie?
Nie ma takich słów,
abym mogła wyrazić co czuje,
pragnęłam w twych ramionach budzić się i zasypiać,
wsłuchana tylko w twój oddech.
Pamiętasz? Na pożegnanie powiedziałam ci: tornero,
to znaczy że wrócę, powrócę kiedy tylko zechcesz.
Dziś do stracenia nie mam nic.
Odeszły nawet sny,
i tylko na poduszce mej,
twój zapach śpi,
leczy gdy mi go porwie wiatr,
zapomni o nas świat,
Ref. Wróć jak wracają sny,
obiecałaś mi mówiąc to
tornero, tornero.
czwartek, 18 kwietnia 2013
sobota, 13 kwietnia 2013
niedziela, 7 kwietnia 2013
sobota, 6 kwietnia 2013
ODNIESIENIE
CZĘSTO JAKIMŚ SŁOWEM,CHWILĄ,
SNEM LEKKIM I KRÓTKIM
ROZPALAM SWOJĄ WYOBRAŻNIE I MARZENIA.
NIERAZ JAKIMŚ GESTEM,
SPOJRZENIEM I WYCZUCIEM
ZAPALAM ISKRĘ,
KTÓRA WYBUCHA OGNIEM
NAMIĘTNOŚCI I TWORZENIA
RZECZY INNYM
NIEPOJĘTNYCH...
piątek, 5 kwietnia 2013
narcyz
wie,że kobiety kochają słowa- kwiaty.
i chociaż wie on,że jeste narcyzem ,
to ciągle modli się przed swym obliczem...
czwartek, 4 kwietnia 2013
niepewność...
Zawsze trzeba podejmować ryzyko. Tylko wtedy uda nam się pojąć,
jak wielkim cudem jest życie, gdy będziemy gotowi przyjąć
niespodzianki, jakie niesie nam los.
Bowiem każdego dnia wraz z dobrodziejstwami słońca Bóg obdarza
nas chwilą, która jest w stanie zmienić to wszystko, co jest przyczyną
naszych nieszczęść. I każdego dnia udajemy, że nie dostrzegamy
tej chwili, że ona wcale nie istnieje. Wmawiamy sobie z uporem,
że dzień dzisiejszy podobny jest do wczorajszego i do tego,
co ma dopiero nadejść. Ale człowiek uważny na dzień, w którym żyje,
bez trudu odkrywa magiczną chwilę. Może być ona ukryta
w tej porannej porze, kiedy przekręcamy klucz w zamku,
w przestrzeni ciszy, która zapada po wieczerzy, w tysiącach
i jednej rzeczy, które wydaja się nam takie same. Ten moment
istnieje naprawdę, to chwila, w której spływa na nas cała siła gwiazd
i pozwala nam czynić cuda. Tylko niekiedy szczęście bywa darem,
najczęściej trzeba o nie walczyć. Magiczna chwila dnia pomaga nam
dokonywać zmian, sprawia, iż ruszamy na poszukiwanie naszych
marzeń. I choć przyjdzie nam cierpieć, choć pojawią się trudności,
to wszystko jest jednak ulotne i nie pozostawi po sobie śladu,
a z czasem będziemy mogli spojrzeć wstecz z dumą i wiarą w nas
samych.
Biada temu, kto nie podjął ryzyka. Co prawda nie zazna nigdy
smaku rozczarowań i utraconych złudzeń, nie będzie cierpiał
jak ci, którzy pragną spełnić swoje marzenia, ale kiedy spojrzy
za siebie – bowiem zawsze dogania nas przeszłość – usłyszy głos
własnego sumienia: „A co uczyniłeś z cudami, którymi Pan Bóg
obsiał dni twoje? Co uczyniłeś z talentem, który powierzył
ci Mistrz? Zakopałeś te dary głęboko w ziemi, gdyż bałeś się
je utracić. I teraz została ci jedynie pewność, że zmarnowałeś
własne życie.”
Biada temu, kto usłyszy te słowa. Bo uwierzył w cuda, dopiero gdy magiczne chwile życia odeszły na zawsze............ Paulo Coelho
mama
Jest taka miłość ze wszystkich największa
.Trwa ponad życie i ponad
umieranie.Zabiera cząstkę nas samych odchodząc i cząstką siebie
w nas pozostaje
.I nawet gdy jest już w innym świecie kochać nas
stamtąd nie przestaje
.Dobrze tą miłość wszyscy znamy…to miłość nas
do niej i jej do nas…
miłość naszej mamy.
ojciec
Niektórzy biorą zbyt dosłowny przykład z Boga,
chcąc być i Ojcem wszystkiego,
i Synem mogącym popełniać błędy,
by na koniec udawać Ducha Świętego
z miną niewiniątka.
Subskrybuj:
Posty (Atom)